Het verzorgingshuis is gevestigd in het vernieuwde Entrepotgebouw. Bij twee avonden en één matinee liep de zaal al vroeg vol met toeschouwers benieuwd naar de 'Nuvere Kostgangers' in het huis. Geholpen door de prima verlichting aan het plafond werd men naar zijn stoel gedirigeerd, terwijl geblindeerde deuren het buitenlicht “buiten” lieten. De bijeenkomst vangt aan met een hartelijk welkom door voorzitter Chris Huizenga. Hij stond vervolgens stil bij zijn openingswoord van vorig jaar. Hij memoreerde zijn forse teleurstelling van destijds, uitgesproken over zaken als niet afgeschermd binnentredend licht en over logistieke problemen. Ruiterlijk volgt hij het principe: kritiek mag men hebben, maar roem dan nú ook de vele verbeteringen die dit jaar volgden.
Daarna begint de voorstelling. Gekozen is voor een werkwijze waarbij niet het gordijn de scenes van elkaar scheidt. Deze keer wordt gewerkt met het verplaatsen van spelers, rekwisieten en meubilair terwijl het licht dimt. Het quartet Just4Fun zit klaar om het toneelspel te ondersteunen.
Sloebers huisvesten
Het huis Hoogland maakt tegenvallende bedrijfsresultaten en de kwaliteit van zorg blijft achter door tanende financiële draagkracht. De bewoners zijn wat rustige bejaarden, meest vrijgezel, maar bij de levensles gehouden door een altijd kibbelend en snerend echtpaar. Omdat er toch wat lege plekken zijn, besluit de zoon van de directrice om het met de gemeente op een akkoordje te gooien en een paar sloebers te huisvesten. De ontmoeting met de zittende wat oudere bewoners wekt bij die laatsten verbazing en gemopper. Als de nieuwelingen zich doelgericht bemoeien met de verstrekking van medicijnen ontstaat een geheel andere sfeer. Telkens struint een clown als een schim over het hagelnieuwe podium. Vóór de pauze loopt hij mee met de pillenparade, verslikt zich in een tablet en sterft.
Pammetjes
Bij het uitreiken van aan de oudjes voorgeschreven middelen - die veelal uit de pammetjes sfeer komen - lijken de nieuwelingen een aantrekkelijke afwisseling met de XTC die zij zelf gebruiken te ontdekken. Na de pauze hebben de geestverruimende tabletjes hun werk gedaan en wordt het publiek verrast met een house-party voor senioren. De AOW’ers halen de meest vreemde – naar gymnastiek neigende – strapatsen uit. Blijkbaar scoort Amor bij de heer en mevrouw “kibbelaar”. Als de XTC is uitgewerkt valt eenieder terug in zijn oude gewoonten. Het stuk sluit af met de uitvaart van de clown en daarmee eindigt het verhaal. Een ernstig slot in lijn met eerdere momenten waar de dubbele lading van het spel naar voren komt. Grappige momenten gevuld met lachsalvo’s, maar ook met scènes waarbij het publiek stuit op de realiteit van minder vrolijke momenten waarin familie elkaar niet meer herkent.
Met André Hazes’ “Leef” eindigt voor spelers en publiek een mooie voorstelling.
