Het Alternatief is een programma van Bert Erents, Tiede Dijkstra en Peter Wierda. Drie muziekliefhebbers die het tijdslot op de vrijdagavond van 20.00 tot 23.00 vullen op omroeprsh.nl. Een vast onderdeel van dit programma is de plaat en zijn verhaal. Iedere uitzending heeft Tiede een filosofisch, politiek of muzikaal verhaal gekoppeld aan een plaat. Deze verhalen worden tweewekelijks op Harlingenboeit.nl gepubliceerd.
Tekst Tiede Dijkstra
Mensen,
Zo'n vier jaar geleden zat hier een meisje in de studio. AnneMare Frölich. En dit meisje wilde een werkstuk maken. Over muziek. Over radio. Ze had vragen voorbereid: "Waarom radio, Bert en Tiede?", "Moet je verstand van muziek hebben, Bert en Tiede?", "Wie is toch die Peter, Bert en Tiede?" Oké vooruit, die laatste heb ik verzonnen. Maar toen kwam die ene vraag: "Wat is jullie favoriete nummer, Bert en Tiede?"
De grote grijze geitenbreier antwoordde, geheel naar verwachting: 'Queen, met The March Of The Black Queen'. Prachtig nummer, trouwens.
En toen ik. En op dat moment besefte ik ‘t me: Al ruim 7 jaar lang schrijf ik verhalen voor dit prachtige program, maar in al die tijd heb ik het nog nooit over míjn favoriete nummer gehad. En dat is vreemd. Nee, dat is schandalig. En daarom vandaag dat nummer.
Voor je favoriete nummer wil je uitpakken. Nét dat beetje extra doen. Alles vertellen. Jou als luisteraar enthousiast maken, kippenvel bezorgen. Maar daarvoor is dit item te kort. Mijn uur te kort. Dit programma te kort. Maar ondanks dit alles ga ik het tòch doen: jou in vogelvlucht zoveel mogelijk over dit nummer vertellen. Zie het als een vetbolletje waardoor je verder kunt.
Zoals gezegd, eerst wat wetenswaardigheden. De zaadjes in het bolletje, zegmaar:
- Steve Winwood (hij van Valerie, ja) hoor je het hele nummer door. Niet zingen. Nee, het Hammond orgel. Da’s van hem.
- Het nummer was in maart dit jaar 37 jaar oud.
- Dit nummer was de 2e single van de 2e lp, The Color Of Spring uit 1986.
- De zanger van de band vertelde ooit op RaiUno dat de tekst was geinspireerd op de verhalen van Jean Paul Sartre.
- Een maand later verklaarde deze zelfde zanger dat dit eigenlijk onzin was.
- De muzikale opbouw van het nummer is gebaseerd op de vroege jazz van Miles Davis.
Maar hierom vind ik dit niet het allerbeste nummer ooit. Nee, dit nummer is my all-time favorite omdat je luistert naar verdriet. Je luistert naar onbegrip. Woede. Tranen en onmacht. Verpakt in liefde. In heel veel liefde. En allemaal vechten ze om voorrang en schreeuwen ze om aandacht door de stem van een man die het verschrikkelijke beseft: dat ze elkaar kwijt zijn. Hij haar en zij hem. Dat het te laat is. De pijnlijke herinnering aan wat was, maar niet meer is. En het onvermijdelijk accepteren ervan.
Dit is de muziek van de emotie die we allemaal meegemaakt hebben: het wanhopig in cirkels denken en daardoor elke keer tot dezelfde conclusie komen. Een Escher-trap waarbij je, op het moment dat je denkt boven te zijn, beneden staat. Dát is het verhaal van de plaat van vanavond.
Terwijl ik het vorige teruglees zie ik, zoals ik aan het begin van dit verhaal eigenlijk al had voorspeld, dat het me niet echt gelukt is om dit verhaal kort te houden. Maar dat kan ook niet. Emoties zijn niet kort. Emoties zijn grillig. Onberekenbaar. Onverwacht en heftig. En dat was Mark Hollis, de zanger van vandaag, ook.
Was...
Inderdaad.
Op 25 februari 2019, notabene mijn verjaardag, overleed de prachtige, spokende en weemoedige stem van al deze emotie. Hij werd 64 jaar. Luister, vanwege al het vorige, maar vooral voor jezelf, naar het muzikale equivalent van de trap van Escher.
Dit is Talk Talk met Living In Another World.
