Tekst Esther van Dijk
Plotseling, maar toch bewust afscheid nemen van de oranje schuifelaar op vier pootjes is een onmogelijke beslissing die door een baasje alleen maar uit liefde gemaakt kan worden, waarbij alle eigen belangen en behoeften opzij worden gezet.
Zoveel dagen zonder het eigenwijze getrippel van een nagenoeg blind beestje die letterlijk de ruimtes met ogen dicht kon bewandelen. Zonder zij die je voor de voeten loopt, die je ontvangt als je thuiskomt, voor wie je kunt zingen in de volle overtuiging dat dit onlangs geschreven liedje het meest geniale ooit geschreven is, waarbij zij je dan aankijkt met ogen die je vertellen dat ze het roerend met je eens is...
Niets is zo confronterend aan haar heengaan als de lege mand naast de bank, haar voorraad eten in de kast die maar niet slinkt of haar riem die al maanden onaangeraakt aan de kapstok hangt... Die riem waar samen zoveel kilometers mee zijn afgelegd. De riem waarvan zij bepaalde waar en wanneer hij om of af ging en waarmee zij dus bepaalde wie er de baas was, maar ook de 2 meter lengte van de riem die hen verbond, elk aan een einde en toch aan elkaars zijde. Als een ketting, aan elkaar vastgelegd. Verbonden. Vergelijkbaar met een bolder, waar je een schip mee vastlegt aan de wal. Kom ik meteen op de strekking van dit verhaal, want hoe anders was het leven nog geweest als Sparky vastgelijnd was geweest op de dag van de 29e...
Maar de 'wat als' is net zo'n dooddoener als de 'ja maar' die we gebruiken als ergens niks meer aan te doen is, het te laat is om te voorkomen en de situatie onveranderd zal blijven. Met de stille wens dat het niet zo was gegaan... Niet zo...
Want zo is het, Sparky is niet meer, niet in de vorm van hoe ze hier was. Puur nog in de vorm van haar as. Zoals ooit in het Oude Testament is opgenomen "uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren" geldt dit ook voor Sparky. Hoe bijzonder is het dat de urn waarin Sparky wordt herinnerd gemaakt is door Zwaan Miedema. Moeder van overleden hartsvriendin Meta en maakster van aardse urnen. Zwaan maakt deze urnen van biologische waddenklei. Wat een eer dat zij, deze vrouw die veel bewondering toekomt, de urn voor Sparky wilde maken. De liefde van Zwaan voor de natuur is terug te zien in haar creaties, de bezieling die zij erin legt is voelbaar. Zo ook in die voor Sparky, een urn in de vorm van een bolder, een verbinder, welke op een goede dag zal wordt losgelaten in de zee, waarmee Sparky wordt teruggegeven aan de natuur.
Omdat de urn waarin ze nu nog rust zal worden opgelost in het zilte water en Sparky haar avonturen daar oneindig kan voortzetten. Op de plek waar ze het liefste was. Als een pup zo blij als ze kon rollen in het zand en kon spelen met het water om vervolgens als een baggerhondje weer tegenstribbelend mee naar huis te gaan. Daar laat hij haar achter, terwijl zij hem achterlaat met de dierbaarste herinneringen, zijn hart voor altijd gevuld met liefde en de afgelopen 17 jaren van zijn levenslijn gekleurd door haar aanwezigheid.
Daarnaast heb ik vanaf de zijlijn mogen zien hoe zoveel mensen hebben meegeleefd na het overlijden van Sparky, een troost om te weten dat ze niet alleen door haar baasje gemist wordt, maar door nog zoveel anderen. Want was was ze populair in haar stadsje... waar ze de steegjes en straatjes 'ownde' en waar ze feilloos op eigen houtje de voordeur van zijn/hun vrienden wist te vinden. Bedankt Sparky, dat je er was. Kleine ginger... 🧡
Sparky, de trouwe hond van Geert, was een vriend voor iedereen in de stad. Met zijn aanstekelijke vrolijkheid en stille aanwezigheid stal hij de harten van jong en oud. Geert Geit Braaksma, Bram Jorissen en Simon Hondema schreven dit lied als een ode aan Sparky, om zijn herinnering levend te houden.
