In overleg met hen delen we dit op verzoek als ingezonden bericht.
Lieve Chris, we dragen je voor altijd in ons hart
… mijn mooie dochter, mijn ooit beste vriendin, de allerliefste Tantie.
46 jaar. Zó jong. Het voelt alsof ons hart in stukken is gescheurd.
We waren ooit onafscheidelijk. Zij en ik, we deden alles samen. We lachten, huilden, waren dag en nacht bij elkaar. We beschouwden elkaars kinderen als de onze.
Soms neemt het leven een wending. Door keuzes of omstandigheden ontstaat afstand. Maar ik heb altijd gedacht dat we elkaar weer zouden terugvinden…
Via via hoorden wij dat ze ziek was. Ongeneeslijk ziek.
Mijn moeder, ik en de kinderen mochten geen afscheid nemen. We waren niet welkom bij de crematie. Alsof we niet meer bestonden.
We begrijpen het niet.
Er is in onze ogen niets gebeurd dat onherstelbaar was. We hadden kunnen praten. Het kunnen herstellen. Haar kunnen vasthouden, steunen, vertellen hoeveel we nog altijd van haar houden.
Maar die kans is nu voorbij.
Maandagavond:
De overlijdensadvertentie met haar foto en leeftijd – 46 jaar – staat op mijn netvlies gebrand. De pijn is onbeschrijfelijk.
We hebben via sociale media moeten vernemen dat zij is overleden.
Hoe hebben we elkaar zó kunnen verliezen?
Hoe kon liefde veranderen in afstand, in stilte, in uitsluiting?
Ik krijg er geen grip op… geen rust.
Lieve Chris,
Waar je nu ook bent: ik hoop dat je onze liefde nog ergens voelt.
En dat je weet dat wij je nooit uit ons hart hebben laten gaan.
Ook al scheidden onze wegen, wij dragen je voor altijd in ons hart.
Rust zacht, lieve dochter, grote zus en allerliefste Tantie.
We willen iedereen bedanken voor de steun en de hartverwarmende berichten die wij hebben mogen ontvangen na het intens verdrietige verlies van Christel. Tot ons grote verdriet en onbegrip is het ons niet mogelijk gemaakt om bij de condoleance aanwezig te zijn, u persoonlijk te ontmoeten of afscheid te nemen.
Namens,
Tietie & Joany
moeder en zus
