Tekst Marjan Feddes
Het zijn vluchtelingen die we hier in Harlingen tijdelijk opvangen omdat het geen doen meer was in Ter Apel.
Om het lange wachten voor deze mensen wat dragelijker te maken, wordt er het nodige georganiseerd. Sportclubs hebben hun accommodatie beschikbaar gesteld, er wordt gevoetbald (Harlingen 2 – Vluchtelingen: 4-3 – er komt nog een return) en sommigen zijn regelmatig op de Maritieme Academie te vinden.
Daarnaast geven tientallen vrijwilligers Nederlands, Engels en de nodige creatieve vakken in Pizzeria Pompeï, ’s ochtends, wanneer het restaurant toch gesloten is. Van deze lessen wordt gretig gebruik gemaakt.
Natuurlijk leren vrijwilligers en vluchtelingen elkaar inmiddels ook beter kennen. Er wordt veel gepraat en gediscussieerd, er zitten nogal wat mensen tussen met een behoorlijk hoog opleidingsniveau. Wat verder opvalt is hoe respectvol, vriendelijk en behulpzaam deze mensen zijn.
Intussen blijkt dat de Harlingers een unieke opvang bieden. Van overal komen regiomanagers bij ons kijken hoe we dit voor elkaar krijgen! De vluchtelingen voelen zich welkom, er ontstaan vriendschappen, zowel onderling als met de vrijwilligers. Dit is ook Harlingen, mien stadsje!
Toen het cruiseschip werd aangemeerd, heeft burgemeester Ina Sjerps aan de Harlingers beloofd dat het schip de River Diamond, met plaats voor 170 vluchtelingen, per 1 mei weer zou vertrekken. Die belofte hangt als een donkere wolk boven de hoofden van alle betrokkenen bij deze zo geslaagde opvang. Niet in de laatste plaats bij de vluchtelingen zelf – waar moeten die vervolgens naartoe? – maar ook bij de begeleiders en de vrijwilligers, die zoveel bijzondere mensen hebben leren kennen.
Bij alle vrijwilligers leeft ook: straks doet men weer een beroep op Harlingen om mensen op te vangen, want de asielcrisis is bij lange na niet voorbij. We hebben dan deze goed functionerende vluchtelingen de gemeente uitgestuurd en kunnen ons vervolgens weer klaarmaken voor een nieuwe groep.
Dat kost opnieuw weer veel tijd, geld en energie.
De vrijwilligers, gesteund door de Veiligheidsregio, hebben dan ook de burgemeester, wethouders en raad, als vertegenwoordigers van het gezag en de Harlinger bevolking, verzocht om onze vluchtelingen hier voorlopig onderdak, maar ook sport, spel, lessen en onze Harlinger gastvrijheid te blijven bieden.
Twee Syrische vluchtelingen die waren meegekomen naar de raadscommissie (donderdag 9 maart jl.), gaven na afloop voor de begeleidende vrijwilligers een schokkende en confronterende reactie. Thuis in Syrië mijdt iedere burger elk contact met overheidsinstanties. Daar staat overheid voor onrecht, intimidatie, gevangenschap, marteling, verdwijning. Hier heet bode Henk Jan Cornelisse ieder met humor welkom, hier krijg je van alle aanwezigen een hand, serveren vriendelijke dames je koffie en thee en is er een luisterend oor. Ze konden hun oren en ogen niet geloven. Eén van de vluchtelingen verwoordde het zo: “In the townhall in Harlingen we experienced for the first time freedom and democracy”.
