Van de glans die toen van de ploeg afstraalde, was in en tegen fc Wolvega helemaal niets meer terug te zien. Hoe kan dat toch, zo’n groot verval, vroeg de als vanouds grote en trouwe aanhang van de Harlingers zich langs de lijn in Wolvega af. Individueel was er niemand die het niveau van een paar dagen eerder nog kon benaderen (uitzondering misschien Valentijn van Laar) en als ploeg was er ook weinig meer over van de eenheid en spirit die tegen Genemuiden aan de dag gelegd werden.
En waren er excuses? Nou, eigenlijk niet. Het natuurgrasveld mag dan in het nadeel van Zeerobben geweest zijn, maar dat was niet echt beslissend. Beide ploegen hadden daar immers wel wat last van en in de gehele eerste helft kon je ook niet zeggen dat de veldconditie van doorslaggevende aard was. Zeerobben kende nog een redelijke openingsfase, al was het aanvallend nog vrij onmachtig. Wolvega stelde daar ook niet al teveel tegenover, maar was aanvallend af ten toe wel wat gevaarlijker. Qua kansen stelde Zeerobben daar slecht een kopkans voor Marcel Visser en een schietkans van Dylan Drent tegenover, na een fraaie voorbereidende actie van Godert Attema.
De 0-0 bij rust paste goed bij de wedstrijd tot dan toe.
Kort na de pauze was de eerste dreiging van Zeerobben met een kopkansje voor Patrick Amels. Hij zocht het doel net wat te hoog. Daarna nam Wolvega het initiatief over en kwam Zeerobben er niet meer goed uit. Passes kwamen totaal niet aan, of werden te laat of soms zelfs helemaal niet verstuurd. Wolvega profiteerde en zocht meer en meer de aanval. Eenmaal was het zeer dreigend en vergaten de spitsen in één en dezelfde aanval tweemaal om af te drukken en eenmaal was keeper Leon Odinga (vervanger van de geblesseerde Theo Nota) een vanaf de zestienmeter ingeschoten vrije trap de baas.
Het bleek allemaal uitstel van executie, al moet gezegd dat aan de openingstreffer van Wolvega liefst tweemaal duidelijk buitenspel voorafging. De scheidsrechter van dienst weigerde het vlagsignaal over te nemen en wees gedecideerd naar de middenstip toen Ruben Siemonsma de bal over de doellijn kon lopen: 1-0. Achteraf bleek dat al de nekslag voor Zeerobben. Onrust was namelijk het gevolg en een paar minuten later was het ook meteen 2-0 door Tim Bethlehem toen de defensie van Zeerobben apathisch toekeek en hij het cadeautje simpel uitpakte.
Met nog 25 minuten op de klok had het misschien nog gekund, maar de 65 minuten daarvoor gaven toch weinig reden tot hoop. En zo pakte het ook uit. Ook de invallers konden het tij niet keren en het was tekenend dat centrale verdediger Valentijn van Laar met een kopbal nog het dichtst bij een aansluittreffer kwam.
Dat het in de allerlaatste seconde ook nog 3-0 werd door een van de betere spelers bij Wolvega, Sean de Ruiter, was misschien iets geflatteerd, maar zeker niet onverdiend. Zeerobben mocht nergens aanspraak op maken en zal de komende week de knop behoorlijk om moeten zetten om zaterdag tegen de op stoom geraakte trein van koploper Burgum een kans te maken. Werk aan de winkel, maar een ploeg die het Genemuiden lastig gemaakt heeft, moet gewoon beter kunnen dan dit. Laten we ons daar maar aan vastklampen.
Zeerobben: Leon Odinga, Brent de Groot (67. David vd Pol), Valentijn van Laar, Jordy Torenbeek, Armando Zwart, Ane Schaap, Marcel Visser, Godert Attema, Cyrus Boerman (79. Noah Redda), Patrick Amels, Dylan Drent.
Foto's: Bert Drent.
