Het reisverslag van de missie naar de Molukken van Suzanne Sprooten werkzaam bij Peter Kuiper voor Oog en Oor, is hieronder te lezen!
Vrijdag 13 maart ‘20 vertrokken we voor een missie namens Stichting Zienderogen naar het Molukse eiland Saparua.
Na overleg in de groepsapp, het meest recente reisadvies op de site van Buitenlandse Zaken (nederlandwerelwijd.nl) was nog steeds niet negatief, hadden we besloten deze goed voorbereide missie, aan te gaan. Corona was immers nog ver weg, en het RIVM sprak ook nog in afstanden ipv in aantallen slachtoffers.
Na een lange reis, inclusief binnenlandse vlucht, hotelovernachting, guesthouse op Ambon en een boottocht, kwamen we na drie dagen aan op onze bestemming: Saparua.
We werden verwelkomd door enkele plaatselijke hoogwaardigheidsbekleders, waaronder het hoofd van de kerk, én de mensen van Happy Green Islands. Een initiatief uit Nederland onder leiding van Kees Lafeber, om meer bewustwording te creëren omtrent plastic en zwerfafval.
De afspraak was: voor een gratis bril een zak plastic afval; prima deal!
Ondertussen maakten we kennis met een totaal andere manier van leven, cultuur én temperatuur. Waar we in Ambon te maken kregen met een lekke band (en dan toch een stukje doorrijden), kwamen we op Saparua, samen met onze bagage, in een gammel busje terecht. Met in de open deur nog twee extra bijrijders. Een Ajax vlag tegen de achterruit, en keiharde hiphop uit de speakers, was dat enigszins een ontregelend geheel, zo afgezet tegen de paradijselijke omgeving.
In de buurt van ons guesthouse, werden we afgezet bij onze werkplek, waar ons een warm welkom wachtte in de vorm van een ceremonie, waarbij we een sjaal omgehangen kregen, er gedanst werd door meisjes in prachtige klederdracht, en er binnen voor ons gebeden werd.
We verstonden er geen woord van, maar de devotie was voelbaar!
Hierna konden we lopend naar ons guesthouse, om te bekomen van de reis, alle indrukken, en niet te vergeten het tropische klimaat te laten landen.
Via een hotspot op de telefoon van teamleider Anne, hadden we de beschikking over WiFi, en druppelde het Corona-nieuws uit Europa en Nederland binnen. Ondertussen deed de gastvrouw haar best om ons te voorzien van maaltijden, waar niet iedereen even hard op aanviel (hier past een smiley!)
Ook maakten we kennis met de oosterse manier van douchen, hetgeen nog wat hilarische momenten opleverde.
‘s Avonds werden de berichten uit Nederland dermate serieus, dat we na goed overleg, niet anders konden besluiten zo snel mogelijk terug te gaan. Het risico van niet meer terug kunnen, of in quarantaine moeten, werd levensgroot en heel reëel. Daar zaten we dus, 14.000 km verwijderd van onze familie en huizen.
Nog geen meting gedaan, en het gevoel verkeerd gegokt te hebben.
Dit negatieve gevoel duurde niet lang; we besloten de resterende twee dagen tot de terugreis om geboekt was, er vol voor te gaan! En zo togen we de volgende ochtend vol goede moed naar onze werkplek, die in no time ingericht was. En hier werkte het team weer samen alsof we al jaren met elkaar werkten: twee mensen tegelijk meten, 1 (soms een tweede erbij om te schrijven) de autorefractor, en 1 bij het winkeltje. (Bestaande uit een tafel met monturen, kant&klaar brillen en een spiegel). De intakes werden geregeld door lokale mensen, waaronder Marcel en partner, die later de bestellingen afhandelen. Ook rouleerden we, zodat iedereen om de zoveel tijd een andere taak had en talenten volledig benut werden (en nieuwe eventueel aangeboord!)
De hoeveelheid ingeleverd plastic buiten werd ook steeds groter, dat was een geweldige opsteker voor Happy Green Islands. Want helaas ging de geplande reis van de Nederlandse tak (Kees Lafeber en partner) ook niet door, waardoor we ook een tolk en hand-en-spandiensten moesten missen.
We zagen in twee dagen meer dan 320 mensen, konden daarvan 150 helpen met een kant & klare (leesbril) en schreven 102 recepten uit, die dit keer lokaal besteld en gemaakt worden. Verder zagen we veel mensen met ernstige pterygium en ook mature cataract. Deze gaven we een verwijzing voor de oogarts, op hoop van zegen dat ze er ooit terechtkomen.
Zo hebben we twee dagen goed kunnen werken, waardoor deze missie niet als geheel verloren beschouwd hoeft te worden. Dat is een heel fijn gevoel.
Tevens hadden we door de extra reisdagen meer tijd om van het land te genieten, en dat hebben we dan ook maar gedaan. De planten die wij thuis met veel moeite proberen in leven te houden, groeien hier in reuzenformaat in de natuur. Evenals het tropische fruit, waarvan we de vruchten alleen kennen uit de schappen in de supermarkt.
Fort Amsterdam in Ambon bezocht, evenals een Australische begraafplaats met prachtige bomen. En onderweg natuurlijk hier en daar onze ‘Kodak Momentjes’ gepakt.
En zo eindigde ons avontuur 23-3-‘20 op Schiphol, in plaats van op 01-04-‘20.
De bijgelovige lezer zou nog iets kunnen vinden van vertrek en aankomstdatum, maar het is toch echt de Corona pandemie geweest waardoor we onze missie moesten afbreken.
Stichting Zienderogen reageerde adequaat en regelde binnen de ontstane hectiek in de reisbranche, netjes de terugreis.
Een bijzonder woord van dank aan de partner van onze teamleider, Constance, die op eigen initiatief mee was, en ons vakkundig door een aantal precaire (taalkundige) situaties geloodst heeft!
Namens het team:
Suzanne Sprooten
(Anne Smit, Sophie Has, Johan Franken en Constance Rangkouw)
