Wij kanne ulkaar al heel lang, want pa Barend en moeke Jansje waren broer en zus. Ome Barend was trouwt met tante Aafke en hun kienders waren Simon, Hillie, Japie, Klaske, Afie en Wiebe.
Japie wudde al heel vroeg ‘Ruttel’ noemt en dat kwam se. Moeke Jansje ston in e keuken in e Tjerk Hiddes de Vriesstraat 45, wuttels te skrapen. Japie woonde in de straat urnaast, de Barend Visserstraat, en hij liep bij moeke (voor hem tante) de keuken in. Hij sprak toen de legendarische woorden uut: “tante Ransje (hij was heel jong en kon de j niet goed segge), mag ik wel een dikke RUTTEL”? Moeke Jansje gaf um bulderend van ut lachen de wuttel en se het ur voor zorgt dat ie die naam nooit weer kwietraakt is.
Vroeger kwamen de kienders op zundag oek nog langs hun familie en dan kregen se een stuuver of een dubbelsje. Wij hadden een pick-up en dat was ut eerste waar die Ruttel op an vloog. Dan ging ie plaatsjes draaien o.a. “Ik sta op wacht”, niet van Joop de Knegt, maar van Hans Brandel, want die zong mooier.
Japie was een fijne jonge en hij hield wel van een geintje. Se gingen we naar Makkum om op een 2e klas deurulkaar lotten partij te kaatsen. Dat was de overbekende Palingpartij. Nou, die Ruttel sien maat was de vader van de Larooikes uut Beetgum. Die man vroeg wat kanst stou allemaal? Nou en daar begon ie. Achterin, voorin en voor best op. “Ik kan alles”, zei Japie. Maar hij kon helemaal niet kaatse, dus hij kon niks. Binnen 2 eersten ston ie al buuten perk om te bal keren. Hij kreeg ruzie met de skeidsrechter, dus mocht ie niet meer verder kaatsen. Se skreven sien naam op, maar hij had um opgeven as Simon Westra sien broer. Simon kreeg een week later een brief in e bus dat ie seuven wedstrieden skorst was, hij snapte ur niks van.
We stonnen oek wel oppe kermis te skieten op die piepkes en Jaap Nieuwenburg kon dat geweldig goed. Dan was Japie an ut skieten en dan ston die Ruttel alleen maar te kieken met sien geladen geweer inne aanslag. Japie had op een klein stukje na ut piepke an spanen, maar hij moest nog een ronde. Toen Japie sien geweer laden wudde, lag die Ruttel an en skoot ut laatste stukje an spanen. Hij kreeg dus sun grote beer en Japie zei alleen maar ‘wust bedankt stink Ruttel'.
Ruttel & Bennie
Japie Ruttel was se goed as brood, de konst alles wel van um krije. Hij ston vaak op e hoeke van e Voorstraat voor ut beeldsje van Anton Wachter bij o.a. Gerrit, Jutte, Jan, Siepie en vele anderen. En dan wudde ur soms hevig discussieert en dat kon ie goed. Ut was en bleef een echte rooie jonge en samen met sien broer Wiebe hewwe se goeie dingen deen voor de bond. Se waren altied bereid om de meesen te helpen. Hij het oek nog een lintsje kregen en daar was ie best trots op.
Japie was stapelgek op sien kienders en kleinkienders en oek op andere familieleden. Ja, dur was wel us wat, maar dat ging altiet vanzelf weer over. De laatste weken wudde Japie steeds minder en se belande hij in ut ziekenhuus in Leeuwarden. Toen ik 2 dagen voor sien overlijden bij um kwam was ie op, hij wuu nog seveul segge, maar de kracht was ur niet meer. Hij suu naar de hospice inne Spyker en dat het ie nog haalt. Gelukkig voor hem overleed ie dus toch nog in sien plakje Harlingen. Japie lieve jonge rust in vrede.
Namens dien neef en alle andere familieleden.
Japie 'Ruttel' Westra
