Maar iedere keer klonk ur geluud van muzikanten die boven um speulden. Hij wudde ur op ut laast mankeliek van. 'Dat wil ik oek wel', docht ie.
Op un dag zag ie inees licht en voelde de warmte van de zon. 'Ik mut se snel as'k kan naar boven', docht ie. Dat ging niet se snel, want hij had hulp vanne son en kletterende regen nodig. Die hulp kreeg ie. Langzaam groeide ie tot boven de grond, maar ur was nog een probleem, sien oog was nog groen en zat dus nog dicht.
Ut duurde nog even en ja hur, ut oog opende zich en werd prachtige gele bloem. Hij was se blied! Nou kon ie sien late hoe un goeie artiest hij was. Hij hoorde in gedachten de muziek al speulen en de mesen klappen... Maar toen ie goed keken had wudde hij toch wat vurdrietug... Ut podium, waar hij nou ston, was helemaal fut. Dur zaten oek gien mesen meer... Se hewwe heel Trebol omlazerd!
Hij ston net nog se mooi, fier overeind en sien prachtige gele bloem straalde. Heel langzaam boog hij ut hoofd en zakte uuteindeluk as een plumpudding in mekaar. Hij gaf ut op. Diep van binnen hoopte hij nog wel dat sien zaadsjes bij een nog nieuw te bouwen cultureel centrum uutstrooit suden wudden. En dat ut snel gebeuren suu, voordat sien zaadsjes helemaal uutdroogd waren...
