Plokje langs het wad - Zoutmelde

Plokje dacht nog na over de honing van de Lamsoor toen hij verder hupte het wad op. Die honing zal vast heerlijk zilt-zoet smaken, wat doen de hommels en bijen toch een nuttig werk.

Hij hupte verder iets meer omhoog richting de dijk. De zon scheen fijn en het was aangenaam warm. In de middelhoge kwelder, een gedeelte dat alleen bij heel hoog water onder water staat, zag hij hele mooie grijs, groene bladeren glinsteren in de zon. Ook hadden sommige takken mooie groen gele bloemen.

‘Hallo ik ben Plokje, wie ben jij?’ Hallo, ik ben Zoutmelde’, zei het mooie plantje met zijn grijs, groene bladeren. ‘Ze noemen me ook wel Gewone Zoutmelde’.

De Zoutmelde komt stoer en sterk over. Hij heeft houtige takken, ‘Ik kan wel 50 tot 150 cm hoog worden’zei hij,

Plokje vroeg Zoutmelde of hij misschien familie had over de dijk.

‘Ja, dat klopt’ zei Zoutmelde. ‘Je lijk namelijk wel een beetje op Melganzevoet’ zei Plokje. ’We hebben een hele grote familie, en Melganzevoet is mijn neef’ legde Zoutmelde aan Plokje uit. ‘Alleen wij, de Gewone Zoutmelde, vinden het fijn met onze wortels in het zoute water. De rest van de familie houdt meer van het zoete water.’

‘Veel van onze familiesoort zijn ook zeer smaakvol en eetbaar. Ik weet dat onze bladeren heerlijk zijn in de soep bijvoorbeeld. Als je ons blad voorzichtig plukt dan blijven we bestaan en groeien we weer aan.’ Wij kiezen wel altijd het beste plekje in de zon. Van de zon worden we blij en groeien we lekker’ zei hij.

‘Wat leuk om zoveel over jou en je familie te leren’ zei Plokje tegen Zoutmelde. Zoutmelde verklapte aan Plokje, dat de vrucht van hun bloemen kleine nootjes zijn en ook heel erg lekker smaken. Hij schudde met zijn bloem, zodat er wat nootjes voor Plokje uitvielen. En inderdaad, Plokje snoepte ervan en vond de nootjes van de vruchtjes erg lekker.

Plokje bedankte Zoutmelde voor de leuke en leerzame ontmoeting en hupte verder de dijk op.